คู่แท้ที่ปลายทาง

การตามหาคู่แท้นั้นน่าศรัทธา เป็นสิ่งที่ยาก และยิ่งใหญ่
เป็นหน้าที่ของคนที่ต้องการตามหาคู่ของตน เพื่อพบรักที่แท้จริง
ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครบอกได้ นอกจากตัวคุณและคนรักของคุณ

ความบริสุทธิ์ใจ ความเคารพและการให้เกียรติ์กันและกัน
ขณะที่คุณมีสิ่งที่มีค่าอยู่ในชีวิตของคุณ พึงถนอมกันไว้ให้ดี
ชีวิตมนุษย์นั้นไม่ยาวนาน ทุกคนมีปลายทางชีวิตเหมือนกัน
การเดินทางอาจถึง 100 ปี แต่ว่าไป เวลานั้นช่างน้อยนิด
" ปลายทางที่มองไม่เห็น" ไม่มีใครมองเห็น
ไม่มีใครบอกได้ ไม่มีใครรู้ ในขณะที่เรามีลมหายใจ
ทุกคนมีเวลาเท่ากัน แต่เวลาในช่วงชีวิตของคนเรานั้นยาวนานไม่เท่ากัน
เราพึงหวังให้คนรักเดินอยู่เคียงข้างตลอดการเดินทาง
แต่เราไม่สามารถบอกได้ว่า ปลายทางนั้นเป็นอย่างไร
ชีวิตหนึ่งดั่งเส้นด้าย พึงกระทำดีต่อกัน จงถนอมใจคนรัก
เวลาเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่ง จงรักษาและถนอม รักให้ยาวนาน
นานเพียงพอตลอดการเดินทาง มีความรักให้กันเต็มเปี่ยม
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด วันนี้สำคัญที่สุด เพราะเวลาเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่ง
ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครบอกได้ วันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
เวลาไหลไปไม่ย้อนกลับ มีแต่เดินและก้าวไปข้างหน้า
เมื่อคุณพบเธอแล้ว และเธอมั่นใจในตัวคุณ จงมั่นใจในตัวคุณเอง
แล้วจูงมือกันร่วมเดินทาง ประคับประครองกัน สามัคคีกันตลอด
การเดินทางบางครั้งหนทางอาจไม่ราบเรียบ มีหลุมมีบ่อ มีขวากหนาม
คุณและคนรักต้องช่วยเหลือกันและกัน บากบั่นและพากเพียร
ทุกข์สุขเป็นธรรมดาของชีวิต ต้องให้กำลังใจกันและกัน
และหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องกระทำร่วมกันตลอดการเดินทาง
หมั่นเติมน้ำใจรัก มีน้ำใจให้แก่กันและกันให้มากๆ ความรักแท้
รักบริสุทธิ์จะไม่เกิด ถ้ามีความเห็นแก่ตัวเกิดขึ้น
ความเห็นแก่ตัวนั้นเป็นอุปสรรคของความรักอย่างใหญ่หลวง
ตลอดเส้นทางแห่งการเดินทางต้องมีน้ำใจและเมตตาต่อกันให้มาก
เข้าใจในกันและกันให้มาก
ทั้งคุณและคนรัก จะไม่เพียงแต่เป็นคู่แท้เท่านั้น
ยังเป็นทั้งคู่สร้างบารมี คู่สร้างคู่สม คู่รักสุขสันต์นิรันดร
------------------------------------------------------------------------
ความรักเป็นสิ่งสวยงาม Forward mail

ขอบคุณคะ.... บทความดี สร้างสรรค์ เก๋ๆ
นึกว่าคัดมาจากหนังสือคู่สร้างคู่สม
เอ๊ะ รึว่า ศาลาคนเศร้า

ขอให้ทุกคนตามหาคู้แท้เจอ
หากันจนเจอ
และรักกันตลอดไปนะคะ สาธุ

แต่เราก็หากันจนเจอ
มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา
รู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่า
เมื่อมีใครสักคนข้างกาย
เกิดมาเพื่อหาใครคนหนึ่ง
เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ
เราต่างรู้โลกมันแสนกว้างใหญ่
แต่มันคงไม่ยากเกินไป
ที่ฉันจะพบเธอ

ยังหาไม่เจอ

รอคอยคู่แท้ที่ปลายทาง

ถ้ารออยู่ที่ปลายทาง.....แล้วคู่แท้มันมาไม่ถึงปลายทาง มันหล่มโหม้งอยู่ก๋างตางอี๊เลาะ
บางที ถ้าเดินไปแหมหน้อย มันอาจจะเจอหนา
คนหนึ่งก็เดินมาจนเหนื่อยก็ไม่เจอ อีกคนก็รอจนเหนื่อย
ถ้าอีกคนเดินมาแหมหน้อย ไม่งั้นแหมคนก็ลองเดินไปไม่รออยู่เฉยๆ มันอาจจะเจอเนาะ

งง มะ งง เนาะ

เห้อออ MM ตั้งแต่มีความฮักนี่หนา ฮู้สึกว่าจะเข้าใจ๋เรื่องความฮักเยอะเลยนะนี่

เคยอ่านกันยังผู้หญิงนับ 0 ผู้ชายนับ 10

ผู้ชายนับ - 10.
ผมเกือบเดินกลับเข้าออฟฟิศแล้วสิ ถ้าไม่เห็นเธอเดินเข้ามา นางฟ้าของผมวันนี้เธอใส่เสื้อสีขาว กระโปรงสีชมพู เธอดูน่ารักเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นแก้มแดงๆ ผมเดินเสไปเสมาหาอะไรกินอีกหน่อย ทั้งๆ ที่อิ่มจะแย่แล้ว ทั้งนี้ก็เพื่อเฝ้ามองนางฟ้าเวลาพักเที่ยงของผม อยากรู้จักเธอจัง ทำไงดีหว่า


ผู้หญิงนับ - 0.
ฉันสังเกตเห็นเขาตั้งหลายวันแล้วละ คนอะไรก็ไม่รู้ กินเส้นเล็กน้ำเนื้อเปื่อยได้ทุกวัน ไม่รู้จักเบื่อมั่งเลย หน้าตาเขาตลกดีนะ นี่ถ้าเขาจะสร้างหนังโดราเอมอนเดอะมูฟวี่ ฉันคงจะอี-เมล์ไปบอกผู้กำกับให้มาเชิญพี่แกไปเล่นเป็นโนบิตะ


ผู้ชายนับ - 9.
วันนี้ผมตัดสินใจจะแอบตามเธอไปดูว่าเธอทำงานที่ไหน เพราะเธอไม่ใช่พนักงานบริษัทเดียวกับผม แต่ที่แน่ กว่าเธอจะลงมากินข้าวก็เกือบบ่าย และกว่าจะกลับก็จวนบ่ายสอง แต่ที่ทำงานเธอคงอยู่แถวนี้แหละ


ผู้หญิงนับ -1.
พี่กุ้งชี้หมอนั่นให้ฉันดูแล้วหัวเราะคิกคัก อีตาโนบิตะนั่นเอง! เขาทำเป็นเดินโทรศัพท์ตามพวกเรามาห่างๆ สงสัยพี่แกจะแอบชอบใครสักคนในกลุ่มเราแน่ๆ เลย (สงสัยจะเป็นพี่กุ้งแฮะ ก็เธอสวยออกซะงั้น) เอ..เอาเข้าจริงๆ อีตานี่มองจากมุมเฉียงๆ ก็ดูดีเหมือนกันนะ


ผู้ชายนับ - 8.
เธอทำงานแถวนี้จริงๆ ด้วย เธอทำงานอยู่ในสถานทูตแห่งหนึ่งในหลายๆ แห่งแถวนั้น แต่เป็นหน่วยงานย่อยเกี่ยวกับวัฒนธรรมและความร่วมมือ และเป็นโรงเรียนสอนภาษาไปในตัวด้วย โรงเรียนสอนภาษาเหรอ... เออเข้าท่า


ผู้หญิงนับ - 2.
อีตาโนบิตะถ้าจะเอาจริงแฮะ! วันนี้บุกมาถึงที่เลย มาหยิบโบรชัวร์อะไรให้วุ่นเลย อยากรู้เหมือนกันแฮะว่าแกจะมาจีบใคร


ผู้ชายนับ - 7.
พักเที่ยง ผมยังไม่ไปกินข้าว แต่เดินมานั่งกินกาแฟอยู่ที่ Cafe ของสถานทูต รอนางฟ้าเสด็จลงมาเสวยภักษาหาร หัวใจผมเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ... ที่นี่เขาใช้กาแฟพันธุ์อะไรมาชงเนี่ย เมื่อเธอลงมา คราวนี้ผมจะต้องชวนเธอคุยให้ได้


ผู้หญิงนับ -3.
“นี่ พี่กุ้ง อีตาโนบิตะมารอพี่แหนะ นั่งกินกาแฟอยู่ที่คาเฟ่ด้วย” “จริงง่ะ! เขาสมัครเรียนอะไรหรือเปล่าอ่ะ..หนิง”
“ไม่หรอกพี่ เขามารอพี่อ่ะแหละ สงสัยวันนี้พี่กุ้งไม่ได้กินข้าวกะพวกหนูแล้วละ”
“บ้า เหลวไหล!!!”


ผู้ชายนับ - 6.
“คุณครับ ทำงานที่นี่ใช่หรือเปล่าครับ” ผมเดินเข้าไปถามเธอ “ผมสนใจจะเรียนภาษาฝรั่งเศสครับ แต่มีคอร์สไหนสำหรับคนที่ไม่รู้อะไรเลยอย่างผมมั่งไหมครับ”


ผู้หญิงนับ -4.
อีตาโนบิตะเขาเข้ามาคุยกับฉัน เขาถามฉัน!!! เขามารอฉันหรอกเหรอเนี่ย แล้วอย่างงี้ ทุกวันที่เขามอง...ก้อ.... หวาย


ผู้ชายนับ - 5.
วันนี้เธอน่ารักเป็นพิเศษขึ้นอีกหลายเท่า แก้มงี้แดงน่ารักเชียว เธอบอกให้เพื่อคนอื่นไปทานข้าวกันก่อน ส่วนเธอยอมเข้ามาคุยกับผมใน Cafe และแจกแจงรายละเอียดเกี่ยวกับการเรียนให้ฟัง


ผู้หญิงนับ -5.
พี่กุ้งน่ะสิ ทำขยิบหูขยิบตาให้ฉันคุยกับเขา จะบ้าเหรอ แต่ก่อนที่ฉันจะทันตอบอะไรได้ พี่กุ้งก็ชิงบอกว่า “อ๋อ ยินดีค่ะ มีอะไรก็ปรึกษาน้องหนิงได้นะคะ น้องเขาดูแลเรื่องนี้อยู่พอดีค่ะ”


ผู้ชาย - ผู้หญิง
“คุณ...เคยเรียนภาษาฝรั่งเศสมาบ้างหรือเปล่าคะ”
“ไม่เคยครับ เอ้อ...ผมชื่อเอกครับ...”
“หนิงค่ะ”
“หนิงทำงานที่นี่นานหรือยังครับ หนิงจบเอกภาษานี้มาเหรอครับ”
“ค่ะ หนิงเพิ่งจบได้ปีเดียวเอง”
“ขอผมเลี้ยงข้าวนะครับ หนิงอุตส่าห์คุยกับผมตั้งนาน อดไปกินข้าวกับเพื่อนเลย”
“อุ๊ย อย่าเลยค่ะ ในนี้แพงออก ไว้คราวหน้าดีกว่าค่ะ”
คราวหน้า!!! คราวหน้า ได้ยินกันไหมครับ ท่านผู้ฟัง เข้าทางผมเลย
บ้า!!! ฉันพลาดไปได้ไงอ้ะ
“อ้อ...ก้อ เอ้อ มีค่ะ ... 0 1 6 1 5...”
ให้เบอร์เค้าไปทำไมอ่า... แง้ๆๆๆๆ
ฉันจิกกระดาษทิชชูในมือจนเละเป็นปุยเหมือนปลาดุกฟู


ผู้ชายนับ - 4.
ผมคุยกับน้องหนิง (เธออ่อนกว่าผมสี่ปี) สองสามคืนติดต่อกัน คืนละหลายๆ ชั่วโมง ตอนกลางวันก็ไปนั่งกินข้าวด้วยกัน แต่ก็ได้แค่นั้นเองง่ะ... พอจวนบ่ายสองก็แยกย้ายกันไปทำงานเคยลองชวนไปดูหนังเธอก็บอกไม่อยากดู ตอนเย็นก็ต้องรีบกลับบ้าน ไปนั่งที่ไหนต่อก็ไม่ได้ สงสัย เดี๋ยวกลับบ้านช้าแม่จะดุละมั้ง


ผู้หญิงนับ - 6.
พี่ๆ ล้อว่าฉันเป็นแฟนอีตาโนบิตะ เอ้ย! พี่เอก ไม่ใช่ซะหน่อย ก็แค่เพื่อนคนนึง ทำงานอยู่ใกล้ๆ กัน ตอนกลางวันต่างคนต่างก็ต้องกินข้าวอยู่แล้ว ให้เขากินด้วยอีกคนจะเป็นอะไรไป
แต่พี่เอกเค้าคุยสนุกดีเหมือนกันนะ ฟังเขาคุยทีเพลินเลย บางทีนึกว่าคุยแป๊บเดียว ที่ไหนได้ ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน


ผู้ชายนับ - 3.
น้องหนิงน่ารักจริงๆ และเธอเป็นนางฟ้าจริงๆ เธอช่างมองโลกในแง่ดี สวยงาม และใสสะอาด เสียจนผมละอาย... ผมเริ่มได้คิดว่า ผมเหมาะกับเธอหรือเปล่า ผมสามารถใช้ชีวิตแบบเธอได้ไหม การเลี้ยงดูของเรามันต่างกันเหลือเกิน เธอไม่เคยพบกับความยากลำบากและสิ่งอันชั่วร้ายอะไรในโลกเลย...

ถ้าเธอเป็นนางฟ้าจริงๆ ส่วนผมน่ะเหรอ เรียกว่าคนเดินดินยังยากเลย เธอเรียนจบจากโรงเรียนสตรีชื่อดัง จบมหาวิทยาลัยของรัฐที่มีชื่อเสียง และเข้าทำงานกับสถานทูต
ส่วนผมน่ะเหรอ... อย่าให้เล่าเลยคุณ ยาว


ผู้หญิงนับ - 7.
พี่เอกนี่มีอะไรมากมายกว่าที่ฉันคิดแฮะ พี่เขาผ่านอะไรต่ออะไรในชีวิตมามากมายกว่าที่จะนึกถึง เขาไม่เหมือนใครที่ฉันรู้จักเลย เขาเริ่มต้นจากเด็กเกเรคนหนึ่ง ลองมาหมดแล้วอะไรแสบๆ ทั้งหลาย เหล้า ยา การพนัน เคยเข้าบ้านเมตตาก็เคย แต่แล้วเขาก็สามารถตั้งใจเรียนจนจบทั้งการศึกษานอกโรงเรียน และเรียนมหาวิทยาลัยเปิดจนจบด้วยตัวเองตลอด และทำงานในบริษัทใหญ่ขนาดนี้ได้ในตำแหน่งและเงินเดือนที่ไม่น้อยทีเดียว ฉันทึ่งในชีวิตของพี่เขาเหลือเกิน


ผู้ชายนับ - 2.
วันนี้ตอนเช้า ผมซื้อดอกไม้ให้เธอ... เพราะรู้ว่าเธอจะมีแจกันใบเล็กๆ ใส่ดอกกุหลาบน่ารักๆ เอาไว้บนโต๊ะทำงานเสมอ แต่เธอรับไปแล้วก็ไม่ว่าอะไรสักคำ... ตอนเที่ยง ผมไปหาเธอที่ห้องทำงานตามปกติ ดอกไม้บนโต๊ะทำงานเป็นดอกเดียวกับที่ผมเห็นเมื่อวาน.... เธอไม่ได้เอาดอกไม้ที่ผมให้มาปักแจกันหรือนี่...
สงสัยดอกไม้ถูกๆ ช่อเล็กๆ ซื้อที่สถานีรถไฟฟ้าแบบนี้ มันคงจะไม่ถูกใจเธอละมั้ง


ผู้หญิงนับ - 8.
พี่เขาให้ช่อดอกไม้เล็กๆ กับฉันละ... มันน่ารักจนฉนพูดอะไรไม่ออกเลย แม้แต่คำว่าขอบคุณ สงสัยฉันต้องรีบไปหาซื้อซิลิก้าเจลมาเก็บดอกไม้นี่เสียแล้วสิ... ไม่อยากให้มันเหี่ยวไปเลย


ผู้ชายนับ - 1.
ผมพยายามที่จะยอมรับความจริง ว่าผมกับเธอนั้นแตกต่างกันแค่ไหน...
นางฟ้าก็มีไว้สำหรับคนบนฟ้า...ผมคิด ผมพยายามทำงานให้หนักขึ้น กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงเหมือนเดิม และคุยกับเธอให้น้อยลง (หรือถ้าให้ถูก เธอเองก็ไม่ค่อยโทรหาผมสักเท่าไรแล้วช่วงนี้)
ผมจะจำเธอไว้ในฐานะความทรงจำที่สวยงามแล้วกัน


ผู้หญิงนับ - 9.
เพื่อนฉันที่ทำงานบริษัทเดียวกับพี่เอกบอกว่า ช่วงนี้พี่เขาทำงานหนักมาก... บางวันสี่ทุ่มก็ไม่ยอมกลับบ้าน มาถึงก็ก่อนแปดโมง
ฉันก็เหงานะ แต่เราก็ชอบที่พี่เขาเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ ผู้ชายที่มีพลังและความรับผิดชอบ ที่พุ่งไปข้างหน้าตลอดเวลา

สิ่งที่ฉันทำได้ ก็คือให้เขาทำสิ่งที่เขาตั้งใจนั้นอย่างเต็มที่โดยไม่ขัดขวางหรือแง่งอน... ถึงจะไม่ได้คุยกับพี่เขาบ้าง แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ... ไว้ถ้าพี่เขาว่างๆ คราวนี้ถ้าจะชวนไปดูหนังหรือกินข้าวเย็นบ้าง ฉันจะไปละนะ


ผู้ชายนับ - 0.
ผมทำงานจนเกือบบ่ายสองแล้วนึกได้ว่าลืมกินข้าว
“พี่เอกคะ ทานข้าวมั่งป่ะเนี่ย” น้องออย เด็กฝึกงานมาถามผมด้วยความเป็นห่วง “ออยไปซื้อให้ไหมคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไปกินเองก็ได้ แล้วออยล่ะกินหรือยัง”
เธอสั่นหน้าแทนคำตอบ
“งั้นไปกินข้าวกับพี่ไหม... พี่เลี้ยงเอง”
น้องออยพยักหน้าตอบรับ... เออ วันนี้น้องออยแก้มสีชมพูเลย


ผู้หญิงนับ -10.
“พี่กลับไปก่อนนะหนิง”
“ค่ะ เดี๋ยวหนูรอแถวนี้อีกแป๊บนึงแล้วกันนะ”
พี่เอกคงงานยุ่งจนไม่ได้ออกมาทานข้าว
วันนี้แหละ ถ้าพี่เอกชวนฉันไปดูหนัง ฉันจะไปดูกับเขา...


มันสายเกินไปหรือเปล่านะ..

ตัวเล็กเกิ๊นนน อ่านแล้วเมาหัว

การสัดสายตา นี้เป้นตัวหนังสือลุ่มเส้นเเดงเจ้า

เเสดงว่า ตาไม่ค่อยดีถ้าอ่านไม่ออก

mmnarak พิมพ์ว่า:ถ้ารออยู่ที่ปลายทาง.....แล้วคู่แท้มันมาไม่ถึงปลายทาง มันหล่มโหม้งอยู่ก๋างตางอี๊เลาะ
บางที ถ้าเดินไปแหมหน้อย มันอาจจะเจอหนา
คนหนึ่งก็เดินมาจนเหนื่อยก็ไม่เจอ อีกคนก็รอจนเหนื่อย
ถ้าอีกคนเดินมาแหมหน้อย ไม่งั้นแหมคนก็ลองเดินไปไม่รออยู่เฉยๆ มันอาจจะเจอเนาะ

งง มะ งง เนาะ

~_~พี่เอ็มเเล้วถ้าหล่มโม้งตึ้งกู้ (ตกหลุมทั้ง 2 คน) จะยะได หื้อคนอื่นที่พร้อมมาช่วยดึงดีก่ อิอิ